1922: Armoured Car od Rolls-Royce’a powraca do służby podczas irlandzkiej wojny domowej. Mimo że pojazd był przestarzały, pomógł protraktatowej Armii Narodowej w walce z siłami antytraktatowymi, przeprowadzając zwiad, transportując żołnierzy i działając jako platforma karabinu maszynowego do wsparcia piechoty.

1940: Do służby wprowadzono Daimler Scout Car. Dwuosobowy samochód opancerzony wyprodukowany przez firmę Daimler, znany również jako „Dingo” był doceniany za swoją niezawodność i skuteczność w misjach zwiadowczych. Kompaktowy rozmiar pojazdu pozwolił mu poruszać się po obszarach niedostępnych dla większych maszyn, natomiast jego uniwersalna konstrukcja pozwoliła mu pełnić także inne role, np. pojazdu łącznikowego lub wozu dowodzenia. Do roku 1974, kiedy to zaprzestano produkcji pojazdu, wyprodukowano ponad 6000 jego egzemplarzy.

1941: Humber Armoured Car z impetem wkracza do bitwy. Wyprodukowany przez Rootes Group pojazd z napędem 4×4 był początkowo uzbrojony w karabiny maszynowe, ale później wyposażono go w działko kal. 37 mm. W czerwcu 1944 roku, około tygodnia po lądowaniu 6 czerwca, Humber Armoured Car pojawił się na plażach Normandii. Ceniony za mobilność i szybkość, pojazd ten wspierał natarcie aliantów, prowadząc zwiad, patrolując i wykonując szereg innych zadań. Do zakończenia II wojny światowej w 1945 roku wyprodukowano około 5400 egzemplarzy tego modelu.

W roku 1942 do służby wszedł pojazd AEC Armoured Car. W World of Tanks jest to pierwszy brytyjski średni pojazd kołowy w tym drzewku technologicznym, jeden z trzech modeli opartych na oryginale. Firma AEC, znana z produkcji podwozi do ciężarówek oraz autobusów, stworzyła ciągnik artyleryjski Matador stosowany do holowania artylerii polowej i dział przeciwlotniczych. Wykorzystując te doświadczenia, w 1941 roku zaprezentowano samochód opancerzony. Wywarł on dobre wrażenie na Winstonie Churchillu, co poskutkowało kontraktem na 120 pojazdów. Do roku 1943 wyznaczającego koniec produkcji jednostki wytworzono 629 sztuk pojazdu.

Pojazd ten dostępny był w trzech podstawowych wersjach: Mk I (korzystał z wieży czołgu Valentine Mk. II), Mk II (posiadał przeprojektowany przedni kadłub, silnik o mocy 158 koni mechanicznych i cięższą wieżę z działem 6-funtowym) oraz Mk III (uzbrojony w działo 75 mm). Dzięki konfiguracji kół 4×4, AEC Armoured Car zachował cechę charakterystyczną brytyjskich pojazdów kołowych: mobilność. Mógł przemierzać zróżnicowane tereny, stanowiąc wsparcie w misjach rozpoznawczych i patrolowych. Odgrywał również istotną rolę we współpracy z jednostkami piechoty, zapewniając mobilne wsparcie ogniowe i przekazując informacje w czasie rzeczywistym za pomocą swoich urządzeń komunikacyjnych.

W roku 1943 wprowadzono Staghound Mk. I, brytyjski pojazd produkowany w USA przez Chevroleta w ramach Lend-Lease. Działał w Afryce Północnej, Europie i na Pacyfiku, doskonale sprawdzając się w takich rolach jak zwiad i wsparcie ogniowe. Jego mobilność uzupełniały działa M6 kal. 37 mm lub 75 mm, a MK. III wykorzystywał nawet wieżę czołgu Crusader. W World of Tanks Staghound Mk. III znajduje się na VI poziomie brytyjskiego drzewa technologicznego.

Szacuje się, że w latach 1942–1944 wyprodukowano 3844 Staghoundów. Choć produkcja trwała tylko rok, pojazd i jego warianty były później wykorzystywane m.in. w wojnie arabsko-izraelskiej (1948), rewolucji kubańskiej (1953–1959) oraz w Wietnamie (1955–1975).

1952: Ferret Scout Car wchodzi do służby. Wyprodukowany przez Daimlera, pojazd był napędzany 130-konnym silnikiem Rolls-Royce’a, który zapewniał mu prędkość maksymalną 58 km/h. Wykazywał skuteczność w manewrach terenowych. Dzięki kompaktowym rozmiarom można go było łatwo transportować drogą powietrzną. Dwuosobowy pojazd był uzbrojony w karabin maszynowy kalibru 7,62 mm zamontowany na wieży. Model Ferret został wycofany ze służby w 1991 roku po prawie 40 latach, w których czasie zbudowano około 4500 egzemplarzy pojazdu.

W roku 1959 nastąpił debiut FV601 Saladin – było to dzieło Crossley Motors wyprodukowane podczas zimnej wojny przez Alvis Car and Engineering Company. Dzięki silnikowi Rolls-Royce’a o mocy 170 KM, który napędzał sześciokołową ramę (3×3), Saladin łączył mobilność, siłę ognia i zdolność adaptacji. Przeprowadzał zwiad i zapewniał wsparcie ogniowe. Uzbrojony w potężne szybkostrzelne działo 76 mm i sprzężony karabin maszynowy, doskonale radził sobie z opancerzeniem, jak i piechotą. Poza Wielką Brytanią wprowadziły go również takie kraje jak Australia i Jordania. W World of Tanks znajduje się na poziomie VIII gałęzi technologicznej.

Pojazd brał udział w kilku znaczących konfliktach na całym świecie. Służył m.in. w konflikcie adeńskim (1963-1967), konflikcie w Irlandii Północnej (1966-1998), wojnie sześciodniowej (1967) i tureckiej inwazji na Cypr (1974). W tych zdarzeniach Saladin zobrazował istotną rolę, jaką zwrotne platformy kołowe mogą odegrać we współczesnych konfliktach. Zbudowano około 1177 egzemplarzy Saladina do czasu zakończenia jego produkcji w 1972 roku.

1973: wprowadzono FV721 Fox CVRW (Combat Vehicle Reconnaissance (Wheeled)). Ten wyprodukowany przez Alvis PLC czterokołowy pojazd był uważany za następcę Ferreta i Saladina. Służył jako pojazd rozpoznawczy, głównie do lekkich zadań zwiadowczych. Napędzany był zamontowanym z tyłu silnikiem Jaguara o mocy 190 koni mechanicznych, który mógł osiągnąć prędkość maksymalną 64,6 km/h. Jego obrotowa wieża wyposażona była w działko kal. 30 mm. Pojazd brał udział w operacji Pustynna Burza/Tarcza podczas wojny w zatoce Perskiej (1990–91). Produkcja pojazdu ustała w roku 1993.

1996: Zjednoczone Królestwo dołącza do projektu Boxer. Francja i Niemcy rozpoczęły projekt w 1993 roku, ale Wielka Brytania dołączyła do prac nad pojazdem trzy lata później, by wycofać się w 2003 roku, a następnie ponownie do niego dołączyła w 2018 roku. Boxer, poruszający się na ośmiu kołach i napędzany silnikami o mocy od 711 do 850 koni mechanicznych, może pełnić kilka ról dzięki „modułom do misji” – niezależnym modułom, które można szybko wymienić na podwoziu pojazdu. Każdy moduł został zaprojektowany z myślą o określonej funkcji lub roli, takiej jak transport żołnierzy, ewakuacja medyczna, rozpoznanie, wsparcie ogniowe (uzbrojenie to m.in. karabiny maszynowe, uzbrojenie przeciwlotnicze, działa i pociski kierowane).