Nowa bitwa historyczna: Oblężenie Tobruku

Dowódcy!

W ostatniej aktualizacji World of Tanks znajdziecie interesującą zawartość, łącznie z nowym scenariuszem w Bitach historycznych, odzwierciedlającym jedną z najbardziej za zżartych konfrontacji kampanii wschodnioafrykańskiej w 1941 r.

Czytajcie dalej, by dowiedzieć się wszystkiego o tym pamiętnym starciu pomiędzy siłami osi a aliantami i sami odtwórzcie te wydarzenia w grze!

Oblężenie Tobruku

Tobruk to port leżący na libijskim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Podczas II wojny światowej Tobruk był istotny zarówno dla sił aliantów, jak i osi. Kontrola nad miastem była im potrzebna, aby utrzymać bezpieczeństwo linii zaopatrzeniowych, niezbędnych do prowadzenia operacji ofensywnych w rejonie.

22 stycznia 1941 roku aliantom udało się przejąć miasto mocno bronione przez Włochów i wziąć do niewoli znaczącą liczbę jeńców. W odpowiedzi na tę akcję do Afryki został wysłany Erwin Rommel na czele sił niemieckich.

31 marca Rommel rozpoczął nagłe natarcie w Afryce Północnej. Alianci zostali zaskoczeni – spodziewano się, że siły niemieckie będą potrzebować o wiele więcej czasu na transport i organizację. 4 kwietnia siły włosko-niemieckie zajęły Bengazi (inny z portów na zachodzie) i ruszyły na Tobruk.

Tobruk był broniony przez 9 Dywizję Australijską, 18 Brygadę Piechoty z australijskiej 7 Dywizji i około 1500 indyjskich żołnierzy. Obrońcy, którymi dowodził generał Leslie Morshead, posiadali około 60 czołgów.

Wcześniej w kwietniu Rommel podjął próbę przejęcia Tobruku, lecz aliantom udało się odeprzeć atak. Pomimo tego 5 kwietnia niemieckie i włoskie siły 5 Lekkiej Dywizji i Dywizji Brescia zamknęły Tobruk w okrążeniu.

14 kwietnia, oddziały osi uderzyły w południową linię frontu, związując obrońców, i wkroczyły 3 km w głąb w kierunku północnym, dopóki nie dostały się pod ciężki ogień artyleryjski i musiały się wycofać. Z powodu kontrataku australijskiej dywizji zostały zmuszone do cofnięcia się na swoje wyjściowe pozycje. 15 kwietnia włoska Dywizja Arieto wzmocniona przez regiment piechoty z Dywizji Trento spróbowała szturmu na zachodni sektor obrony miasta. Próba zakończyła się niepowodzeniem.

Wieczorem 30 kwietnia Rommel przeprowadził główny szturm na Tobruk. Pomimo ciężkich strat, do których przyczyniły się umocnienia alianckie i pola minowe, siło włosko-niemieckie wydawały się być bardzo blisko przełamania obrony. Rommel próbował rozszerzyć wyłom w obronie poprzez rzucenie większej ilości oddziałów do bitwy, lecz Australijczycy trzymali się mocno. Walki trwały do 4 maja, kiedy to szturm odwołano, lecz kontynuowano oblężenie. 12 sierpnia wiele z alianckich oddziałów zostało ewakuowanych morzem i zastąpionych brytyjską 70 Dywizją Piechoty, polską Samodzielną Brygadą Strzelców Karpackich oraz czechosłowackim 11 Batalionem Piechoty.

18 listopada brytyjskie oddziały dowodzone przez generała Alana Cunninghama rozpoczęły kontrofensywę nazwaną operacją Crusader (Krzyżowiec), kierując się z Mersa Matruh na północny zachód. Bitwa pod Sidi Rezegh bardzo wyczerpała siły Cunninghama, zaś oddziały Rommla również ucierpiały, a jego zapasy były na wyczerpaniu. 27 listopada nowozelandzkiej 2 dywizji udało się połączyć z brytyjską 70 Dywizją Piechoty. Oblężenie Tobruku się skończyło.

Wyjątkowa wytrwałość i odwaga obrońców Tobruku odegrały ważną rolę w utrzymaniu strategicznie ważnego miasta i, być może, zapobiegły uzyskaniu przez siły włosko-niemieckie dostępu do Kanału Sueskiego. Zajęto miasta Halfaya oraz Bardia, przy czym wzięto do niewoli 30 000 żołnierzy osi. Co ważniejsze, operacja Crusader zniszczyła mit niezwyciężoności Rommla. Mimo że w Afryce Północnej aliantów wciąż czekały ciężkie walki, ta szczególna bitwa utorowała drogę do zwycięstwa nad siłami osi w tym regionie.

Dowódcy! Nie pozwólcie, by zatrzymały Was piaski pustyni!